جذابیت عشق به محبوب حقیقی، سیر و سلوک را آسان جلوه داده و انسان با خیال آسوده در این راه گام می نهد؛ ولی دیری نمی پاید که این دریای خروشان با صدها موج آتشین، آهنگ سوختن هستی او را می کند. اینجا است که دست نیاز به سوی راهنمایان طریق گشوده و برای ادامه راه از آنان استمداد می کند. عارفان برجسته این نیاز طالبان معرفت را احساس کرده و کتاب ها و مقالات متعددی در پاسخگویی به اینگونه پرسش های معنوی- علمی و عملی- سالکان، با نظم و نثر به رشته تحریر درآورده اند.
پرسش هایی که توسط «امیر حسینی هروی» از عرفای قرن هفتم و هشتم هجری به نظم کشیده شده و پایه و اساس سرودن مثنوی بی نظیر و شورانگیز «گلشن راز» سروده «سعدالدین/ نجم الدین محمود شبستری» از عارفان قرن هشتم شده، نقطه اوج این گفت و گوهای توحیدی معنوی است و به همین لحاظ، پس از نگارش نزد خواص مقبولیت تام یافته و مورد توجه آنان قرار گرفته است، به حدی که افزون بر 20 شرح بر آن نوشته شده است.
و «راز دل» تقریر بیانات علامه طباطبایی در جلسات اخلاقی- عرفانی است، که نویسنده سالیان دراز در این جلسات شرکت جسته و از آن فیض برده اند. نخست ابیات «گلشن راز» توسط نگارنده خوانده می شد و آنگاه علامه طباطبایی (رحمه الله) پیرامون ابیات خوانده شده، بیاناتی ایراد می کردند و نویسنده، عین بیانات علامه را به کتابت در می آورند و در تحریر مجدد، در مواردی که حضرت علامه بیانی نداشتند، یا بیان ایشان نیاز به توضیح داشت، توضیحاتی را افزوده اند.
امتیاز این شرح در شخصیت منحصر به فرد علامه طباطبایی (رحمه الله) است که بر تطبیق بیانات عرفانی بر کتاب و سنت اصرار می ورزیدند. بدین سان این شرح، تطبیق عرفان نظری و عملی بر بیانات قرآن و حدیث است که دو استاد برجسته، یعنی علامه طباطبایی و شاگرد ممتاز ایشان، نگارنده شرح، عهده دار آن شده اند.
افزون بر این، ایجاز این شرح در عین گویایی و نیز به صورت گفتاری بودن آن، که در عین حال با رعایت زبان نگارش تدوین شده است و خواننده را به فضای جلسات اخلاقی، عرفانی علامه طباطبایی (رحمه الله) می برد، بر حسن آن افزوده است.
